Ένα κορίτσι της Πεύκης στέλνει γράμμα στον εαυτό της

Σε εσένα, που είμαι εσύ και είσαι εγώ. Σε εσένα που ήμουν εσύ και ήσουν εγώ. Σε εσένα που
θα είσαι εγώ και θα είμαι εσύ.Είναι τόσο περίεργο να σε βλέπω ξανά. Φοβόμουν να σε αντικρίσω. Έχουν περάσει χρόνια, αλλά θυμάμαι πράγματα για εσένα. Πως ένιωθες και πως σκεφτόσουν. Κι εσύ σκέφτεσαι πράγματα για εμένα Έχουμε κοινά. Και πολλές διαφορές.Ντρεπόμουν να σε δω. Αλλά υποθέτω κι εσύ ντρεπόσουν να δεις εμένα. Με άφησες ξύπνια, επειδή αγχώνεσαι για κάποια χρονιά της ζωής μου. Εγώ σε χτύπησα επειδή άρχισα να σκέφτομαι- ίσως λίγο παραπάνω- άρα, υποθέτω, είμαστε ίσοι.

Δεν μου αφήνεις συναίσθημα. Όταν προσπαθώ να σε δω βιώνω ένα συναισθηματικό κενό.

Κατά βάθος όμως ξέρω πως είναι πολλά συναισθήματα μαζί. Πιστεύω το ίδιο νιώθεις κι εσύ.

Θυμάμαι πόσο φοβάσαι το μέλλον. Πιστεύεις ότι δεν υπάρχει. Μόνο στεναχώρια επιφέρει. Σκέφτεσαι πάντα καριέρες κι επιτυχίες, αλλά μόνο αυτές μένουν τελικά;

Νομίζεις ότι δεν χρειάζεσαι κανέναν. Φοβάσαι. Και είναι πολύ λογικό. Όμως δεν θέλω να σου υποδείξω τι θα κάνεις. Εσύ ξέρεις. Απλά καμία φορά αναλογίζομαι πόσο ύπνο έχασες σκεπτόμενη και φοβούμενη μην απογοητεύσεις κάποιον. Νιώθω ένα
τσίμπημα στο στομάχι. Αλλά όσο κι αν μιλήσω, ό,τι κι αν πω δεν θα αλλάξει τίποτα.
Χωρίς συναίσθημα δεν μπορεί να αλλάζει κάτι.
Δεν μετανιώνω. Για τίποτα. Για κάθε απόφαση που πήρα, για κάθε κίνηση που έκανα. Ξέρω πως πάντα θα υπάρχει το καλύτερο. Αλλά ποιο είναι το καλό για να υπάρξει καλύτερο; 

Κάθε κατάφαση προοικονομεί μια ερώτηση κι αυτό είναι κουραστικό, όπως και το να έχεις μια απάντηση για όλα.

Ψάχνεις πολύ. Δεν θα υπήρχε μαγεία αν ξέραμε όλες τις απαντήσεις.Σε εμένα μιλάς. Δεν σε ενδιαφέρει πραγματικά τίποτα. Μην προσπαθείς να πειστείς για κάτι που δεν είσαι. Η απάθεια δεν κρατάει για πολύ. Γνωρίζουμε και θα γνωρίζουμε μαζί πολλά πράγματα.

Σε θυμάμαι να λες πως θες να γίνεις χημικός. Αυτό που δεν θυμάμαι είναι πως πείστηκες να το λες αυτό. Ίσως πίστευες ότι έτσι είναι το σωστό. Πως πρέπει να κάνεις κάτι σπουδαίο για να είσαι σημαντικός.Παραδέξου το. Βαρέθηκες λίγο. Το ξέρω. Δεν είμαι άγνωστος, είμαι εσύ. Το μόνο που γνωρίζω είναι πως σε ανακούφισα δίνοντας την εγγύηση μου πως υπάρχει μέλλον.Είναι πολύ ανακουφιστικό. Το συναισθηματικό κενό αντικαθίσταται με γαλήνη. Σου ζητώ συγνώμη. Μπορεί να μην αλλάξει τίποτα ή να αλλάξουν πολλά. 

Μην υποτιμάς τίποτα και κανέναν. Δεν είμαι δάσκαλος ούτε ξέρω πολλά παραπάνω από εσένα. Μην νομίζεις κάτι διαφορετικό. Είμαστε καλά. Κι αυτό μετράει. Έχεις πολύ περισσότερη δύναμη από όση νομίζεις ότι έχεις. Το ξέρω. Δεν υπάρχουν κατάλληλες λέξεις να εκφραστείς. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, αλλά τους έχω αδυναμία, ίσως ένα από τα ελαττώματα μας. Είσαι η πιο καθαρή πλευρά μας. Η πιο ανεπηρέαστη, η αυθεντική. Είσαι εγώ και είμαι εσύ. Εμείς δεν χανό-μαστε ποτέ. Και εκτιμώ κάθε στοιχείο σου. Μου βγάζεις ένα βάρος από μέσα μου. Σε ευχαριστώ για αυτό.

Δυστυχώς δεν μπορώ να σου υποσχεθώ τίποτα. Δεν ξέρω αν περίμενες ένα γράμμα καθοδήγησης χωρίς συναισθηματικό υπόβαθρο. Λυπάμαι που δεν μπορώ να σου υποσχεθώ πολλά. Αλήθεια. Δεν μπορώ γιατί δεν θέλω να λέω κούφια λόγια χωρίς ουσία. Σίγουρα όμως μπορώ να προσπαθώ. Μπορώ να προσπαθήσω να μην σε πληγώσω ξανά, μπορώ να προσπαθήσω να μην σε ταλαιπωρώ με ανούσιες σκέψεις. Η προσπάθεια όμως δεν είναι μια προβλέψιμη ανοδική πορεία, μερικές φορές πέφτεις κι άλλες ξανασηκώνεσαι. Αυτό είναι το νόημα του παιχνιδιού. Το μόνο που μπορώ να εγγυηθώ είναι ότι πάντα θα σηκώνομαι για εσένα.

Δεν μπορώ να πω αντίο, εμείς δεν χωρίζουμε ποτέ!

Σε αγαπώ.

Ανθή Στρατάκη

ΣΗΜΕΙΩΣΗ : Η Ανθή Στρατάκη, είναι τώρα μαθήτρια στο 1ο Λύκειο Πεύκης. Το "Γράμμα" στο εαυτό της το έγραψε πριν δύο χρόνια (2023), όταν ήταν μαθήτρια στο 1ο Γυμνάσιο Πεύκης. Το "Γράμμα" έχει δημοσιευτεί και στο φύλλο 31 της μαθητικής εφημερίδας "ΓΡΑΜΜΑΤΑ στα θρανία", που εκδίδει η Καθηγήτρια Γαλλικών του σχολείου, θεατρολόγος Μαρία Μαρή.